11 ოქტომბერი 2008
მკითხველებს აშფოთებთ რუსეთის საქართველოში ყოფნა. ნაწილს შთაბეჭდილება შეექმნა, რომ კრიზისი "ძველი საბჭოთა კავშირის აღდგენის დასაწყისია". სხვები კითხულობენ, რატომ არსებობს ასეთი სწრაფვა დაყოფისა და არასიცოცხლისუნარიან იურიდიულ სუბიექტებად გადაქცევისკენ, მესამენი, ამბობენ, რომ "რუსეთმა საკუთარი პატივმოყვარეობა დაიკმაყოფილა და ახლა სახლში უნდა დაბრუნდეს".
თუკი რუსეთი საერთაშორისო არენაზე თავისი მნიშვნელობის გაზრდას შეეცადა, ამ პროცესზე პასუხისმგებლობა დასავლეთმაც, განსაკუთრებით ამერიკის შეერთებულმა შტატებმაც უნდა აიღოს. რუსეთი კუთხეში იყო მომწყვდეული და საკუთარი ღირსების დაცვის სხვა გზა ვერ გამონახა. საქართველოს პრეზიდენტს რომ გეზი კარგი, კეთილმეზობლური ურთიერთობებისკენ აეღო, ამგვარი სიტუაცია არ შეიქმნებოდა. სასაცილოა, როდესაც ამერიკა დღეს რუსეთს კიცხავს – ქვეყანას, რომელიც მას საერთაშორისო მნიშვნელობის საკითხებში დიდწილად ეთანხმებოდა, და ისეთ ნაბიჯზეც კი არ გაუწია წინააღმდეგობა, როგორიც მისი ერაყში შეჭრა იყო. ამერიკის შეერთებული შტატები იშვიათად უშვებს შანს ხელიდან, რომ რუსეთი არ დაამციროს. აი, მაგალითად, მისი გამალებული სწრაფვა, როგორმე საქართველო და უკრაინა ნატოში შეიყვანოს, ასევე ჩეხეთში რაკეტსაწინააღმდეგო თავდაცვის სისტემები დააყენოს. ის, რომ მხოლოდ დასავლეთი განსაზღვრავს გემოვნებას საერთაშორისო სისტემის ღირებულებებზე, აშკარად ქედმაღლური პოზიციაა. რუსეთის ლიდერებმა უნდა გაიგონ, რომ საქართველოში ტანკებით შევარდნით, მათ ყურადღება უკვე მიიქცეს. ახლა დროა უკან გაბრუნდნენ. აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი დამოუკიდებელ სახელმწიფოებად ვერ იარსებებენ, რუსეთმა კი მარიონეტები არ უნდა შექმნას. აშკარაა, რომ ვლადიმერ პუტინმა არამხოლოდ დიპლომატიურად იმოქმედა, არამედ კონკრეტულ შემთხვევაში სახელმწიფოს მართვის უნარი გამოავლინა.
ფ. ქ. სუდანი
ჯამუ, ინდოეთი
როდესაც კავკასიის ომზე თქვენს სტატიას ვკითხულობდი, არ შემეძლო არ დამენახა ორმაგი სტანდარტები, რომელსაც ყველა მხარე იყენებდა. როდესაც აშშ-მ და დასავლეთ ევროპის ზოგიერთმა ქვეყანამ რუსეთის სერიოზული წინააღმდეგობის მიუხედავად კოსოვოს დამოუკიდებლობა ცნო, რატომ შეიძლება უარეს ფაქტად ჩაითვალოს ის, რომ რუსეთი მხარს უჭერს, და თუნდაც ცალმხრივად აღიარებს აფხაზეთის და სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობას? მეორე მხრივ, ჩეჩნეთის მოვლენების შემდეგ, ხომ ყველამ იცის, როგორ რეგირებს რუსეთი როდესაც მის პერიმეტრზე ვიღაცას დამოუკიდებლობა სურს.
ჩრდილოეთ ოსეთი (რომელიც რუსეთის ტერიტორიაზე მდებარეობს) სხვა ფასს გადაიხდიდა, თუკი ის მოინდომებდა გაერთიანებას ახლადაღიარებულ სამხრეთ ოსეთთან და ისინი ახალ დიდ ოსეთს შექმნიდნენ? იმავდროულად შემაშფოთებელია, რომ ბალკანეთის და კავკასიის ხალხებში მოთხოვნა უფრო მცირე ზომის და არასიცოცხლისუნარიან იურიდიულ სუბიექტებად გადაქცევაზე არსებობს, იმის ნაცვლად, რომ ძველი გულისწრომა დაივიწყონ და საზოგადოებრივი კეთილდღეობისთვის ითანამშრომლონ. აფხაზეთის და სამხრეთ ოსეთის ხალხები ფრხთილად უნდა მიუდგნენ საკითხს და კარგად გაიაზრონ - რუსეთის მხრიდან მათი "დაცვა" რას გულისხმობს. ამ მხრივ გაკვეთილი უკვე არსებობს – გამოცდილება, რომელიც ყოფილი ვარშავის ხელშეკრულების ქვეყნებმა და ახლა უკვე ყოფილმა საბჭოთა რესპუბლიკებმა მიიღეს. მათ რუსეთის ორბიტის დატოვების სერიოზული საფუძველი გააჩნდათ და იქ დღეს რუსები არავის მოსწონს.
გერდ ვილი
ლუდვიგსლასთი, გერმანია
იმისთვის, რომ მეზობლების მიმართ რუსეთის მოტივაცია გავიგოთ, მის წარსულში ღრმად უნდა ჩავიხედოთ. საუკუნეების მანძილზე რუსებს მოსვენებას არ აძლევდნენ: მონღოლები, თურქები, შვედები, იაპონელები და სხვა ევროპული ქვეყნები – და ყველა მათგანს ასე თუ ისე, მისი ტერიტორიის ნაწილის ხელში ჩაგდება სურდა. ამგვარად, პარანოია გარე ძალებთან მიმართებაში რუსეთის ფსიქიკაში მყარად ჩაიბეჭდა. მე-20 საუკუნეში ქვეყანა ამ შიშების მინიმიზირებას ცდილობდა და გარშემო უფრო მცირე ზომის რესპუბლიკების სახით რკალი გაიკეთა, ე.წ. ბუფერული ზონა, რისი გაგებაც ისტორიულად აშშ-მ ვერ შეძლო. რუსეთი აგრესორი არ არის. წარსულში თითქმის 100 წლის მანძილზე რუსეთს ერთი ომიც კი არ უწარმოებია, რასაც ვერ ვიტყვით მის წარსულ აგრესორებზე და ამერიკის შეერთებულ შტატებზე. ავღანეთი - ომი არ იყო, არამედ რუსეთის მხრიდან სამხრეთ საზღვრებზე გაწყვეტილი რკალის გადალახვის მცდელობა. აქვთ თუ არა მის მეზობლებს ნერვიულობის საფუძველი? არანაირად. აცალეთ კმაყოფილ, მძინარე დათვს, იწვეს. როგორც რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა თქვა, ამერიკის შეერთებულმა შტატებმა - მის ქართულ პროექტსა და რუსეთის სახელმწიფოსთან კარგ ურთიერთობებს შორის -არჩევანი უნდა გააკეთოს.
კლაუდ ბრიკელი
ახალი ორლეანი, ლუიზიანა
დამნაშავეა თუ არა რუსეთი, რომ საქართველოს შეუტია? აშკარა იყო, რომ პირველი ნაბიჯი საქართველომ გადადგა და რუსეთის პროვოცირება სამხრეთ ოსეთში შეჭრილიყო, თავად მოახდინა. საქართველოს იმედის საფუძველი რომ არ ჰქონოდა, აშშ როგორც უფროსი ძმა დამიცავსო, გაბედავდა კი იმის გაკეთებას, რაც გააკეთა? არ არის გასაკვირი რომ ზოგიერთი ქართველი ჯორჯ ბუშს და მიხეილ სააკაშვილს მათ ტანჯვაში ადანაშაულებს. თუკი საქართველო რუსულ ხაფანგში აღმოჩნდა, შეიძლება ის ამერიკასაც აქეთ უბიძგებდა.
ფოჩ პერალტა
მანილა, ფილიპინები
ყოველთვის შეაფასეთ ყოვლისშემძლე ვლადიმერ პუტინის რეალური მიზნები და პირადი დაინტერესება. ქართული კრიზისი - საბჭოთა კავშირის აღდგენის ცბიერი გეგმის მხოლოდ დასაწყისია. მას შემდეგ რაც პუტინი პრეზიდენტი გახდა, ის მუდმივად ცდილობს საკუთარი ქვეყნის სტატუსი აღადგინოს. რადგან იმ დროისთვის ნაციონალური ეკონომიკა კოლაფსის პირას იყო, მას ხელ-ფეხი შეკრული ჰქონდა და დასავლეთისთვის მხარდაჭერა უნდა გამოეხატა. მაგრამ გასული რამდენიმე წლის მანძილზე, ნავთობის და გაზის უდიდესი რესურსების წყალობით, რუსეთი ძალიან მდიდარი გახდა. ამ ციდან ბოძებული მადლით პუტინი დიდხანს წინ მიიწევდა, რომ დასავლეთისთვის წინააღმდეგობა გაეწია. ის შეუმჩნევლად აძლიერებდა თავის შეიარაღებულ ძალებს, რომ ნებისმიერი საომარი სიტუაციისთვის მზად ყოფილიყო. ჩეჩნეთზე სერიოზული დარტყმის მიყენების შემდეგ, მოსკოვმა საკუთარი პირობების კარნახი, შედარებით სუსტი მეზობლების მისამართით დაიწყო. შესაძლოა მსოფლიოს დაავიწყდა ბინძური ცივი ომი, რომელიც პუტინს არ უნდა რომ დაივიწყოს. ნუ გაგიკვირდებათ, თუკი ცივი ომი გაორმაგებული ძალით დაბრუნდება, თან გაცილებით სწრაფად, ვიდრე ეს ვინმეს წარმოედგინა.
ბონ თი თანი
ჰონგ კონგი
მე ვეთანხმები კლიფორდ ჯ. ჯადის 1 სექტემბრის ესსეს "როგორ არ უნდა დავსაჯოთ მოსკოვი". ჯადი წერს, "როგორც ჩანს რუსეთს საქართველოსთან მისი დამოკიდებულება ექნება და დასავლეთი აქ ვერაფერს შეცვლის". გახსოვდეთ, რომ საქართველო საბჭოთა კავშირის ნაწილი იყო. მართალია მან დამოუკიდებლობა მოიპოვა, მაგრამ რადგან ეს რუსეთს ეხება საქართველო რჩება მასზე დამოკიდებულ სახელმწიფოდ. რუსეთი არ დაუშვებს დასავლეთიდან მის საზღვრებთან ნატოს ან უსაფრთხოების სხვა შეიარაღების სისტემების მოახლოებას. ის რაც რუსეთმა საქართველოში გააკეთა კუბაში ამერიკის კარანტინს მაგონებს, როდესაც იქ საბჭოთა კავშირმა რეაქტიული რაკეტები განალაგა. ამდენად რუსეთი თვლის, რომ ის სამართლიანად მოიქცა, როდესაც საქართველოს გაკვეთილი ჩაუტარა – ქვეყანა, რომელიც ძალიან პრო-ამერიკულია და ამბობს რომ დამოუკიდებელია, რუსეთის მოთმინებისთვის ტესტი აღმოჩნდა. ვლადიმერ პუტინი ჩვეულებრივი ლიდერი არ გახლავთ. ექს-უშიშროების სამსახურის თანამშრომელი, რომელიც თავისი რუსული სისხლით ამაყობს, რუსეთისთვის ღირსების დაბრუნებას ცდილობს, მას შემდეგ რაც მისმა ქვეყნამ მოულოდნელად უამრავი ტერიტორია დაკარგა, რომლებიც თავიანთი წარმომავლობის მიხედვით ეროვნულ სახელმწიფოებად იქცნენ. საქართველომ ეთნიკური პოლიტიკის გაკვეთილი მიიღო. როდესაც პუტინმა საქართველოში შეჭრაზე ბრძანება გასცა, ეს ფრთხილი გათვლის შედეგი იყო. სამხედრო პასუხი ამერიკის ან ნატოს ინტერესებში არ შედიოდა. რუსეთი ერაყი არ არის და არც პუტინია სადამ ჰუსეინი. ამერიკის შეერთებულმა შტატებმა და ნატომ თავაინთი დამამცირებელი გამონათქვამებით ცეცხლზე ნავთის დასხმას თავი უნდა დაანებონ და მშვიდობის, სიყვარულისა და ჰუმანიზმისთვის შეეცადონ საკითხს უფრო გრძელვადიან პერსპექტივაში შეხედონ.
ჰასან ბინ თალიბი
სელანგორი, მალაიზია
ორიგინალი
No comments:
Post a Comment