ბლოგის ავტორებისგან - 2

19 სექტემბერი 2008

უკვე ერთი თვეა ბლოგს "ვაკეთებთ" და გარკვეული გამოცდილება დაგვიგროვდა. გზადაგზა შეცდომების გამოსწორებას ვცდილობთ და ა.შ., მაგრამ ყველაზე კარგი ისაა, რომ საინტერესო, უცნაურ გამოცდილებას (experience -აქტუალური სიტყვაა) ვიღებთ და რაღაც დასკვნებიც გამოგვაქვს:

1. აუცილებლად, ყველა სუფრაზე დავლევთ ბოდრიარის, ამ ნათელი კაცის შესანდობარს. ვიცოდით, რომ, რასაც წერდა მართალი იყო, ვიცოდით, რომ მედია საშინელი მანქანა და მანიპულირების ინსტრუმენტია, მაგრამ უცხოურ საიტებში გაუთავებელმა ქექვამ ეს უშუალოდ, კონკრეტულად, ხელშესახებად დაგვანახა: ფანტასტიკურია, როგორ იჩქმალება ერთი (ვითომდაც არა ყოფილა :)) და როგორ ხმაურდება, ტირაჟირდება, მრავლდება მეორე ფაქტი.

2. სიტყვის თავისუფლება არსებობს, არ არსებობს არჩევანის თავისუფლება, რადგან იმისთვის, რომ მიჩქმალულ ფაქტს მიაგნო, ყველაფერს თავი უნდა გაანებო და მხოლოდ ამისთვის უნდა მოიცალო.

3. თუ აქამდე გვეგონა, რომ (როგორც მეცნიერები წერდნენ), კაცობრიობის სახელით ლაპარაკობს 40 წლის თეთრკანიანი მამაკაცი, ახლა მივხვდით (ისევ კონკრეტულად, პირადი გამოცდილების საფუძველზე), რომ კაცობრიობის სახელით მხოლოდ თეთრკანიანი ანგლოსაქსი ლაპარაკობს, სხვას ყველას სიტყვა, უფრო სწორად, ენა (ინგლისური) წართმეული აქვს. ჩვენს ბლოგზე გამოქვეყნებულ ერთ-ერთ მასალაში ქიშორ მაჰბუბანი წერს, რომ როდესაც დღეს ვამბობთ "მთელი მსოფლიო", ვგულისხმობთ მხოლოდ დასავლეთს, დანარჩენ ხალხებს და ქვეყნებს უბრალოდ არ ვითვალისწინებთ, მათი ხმა არ ისმის, გამქრალია. ჩვენ კი ქიშორ მაჰბუბანზე შორს წავალთ და ვიტყვით, რომ მხოლოდ ინგლისურენოვან დასავლეთს ვგულისხმობთ და მორჩა. ნეტა რას წერენ ჩეხები, უნგრელები და ა.შ.? კიდევ კარგი "შპიგელს" ინგლისურენოვანი ვერსია აქვს და ხანდახან ჩვენი ახლობელი (ერთ-ერთის მამა) ფრანგულში ხელს წაგვიკრავს ხოლმე. ამიტომ, ბოდრიართან ერთად ედვარდ საიდის შესანდობარსაც დავლევთ ხოლმე, ამ ნათელი კაცისას, რომელიც ენაწართმეული სამყაროს სახელით ლაპარაკობდა.

4. მივხვდით, რომ ფაშისტები ვყოფილვართ და ამას არც კი ვაცნობიერებდით. როცა მასალას ვიძიებთ, ერთმანეთს ვეუბნებით: "არ გინდა ამ ყარტა-ყურტა ქვეყნების ინფორმაცია". საშინელებაა - თურმე დავყავით მსოფლიო პირველხარისხოვან და მეორეხარისხოვან ქვეყნებად და კიდევ თავიც მოგვაქვს, რომ კარგები ვართ და კეთილები: ჩინეთი "ყარტა-ყურტაა" , კიდევ არაბული ქვეყნები, კიდევ ლათინური ამერიკა და აფრიკა, (ნახე ერთი ესენიც, რომ აქვეყნებენ რაღაცეებს). როდის დაგვემართა ეს? რატომ?

5. მივხვდით, რომ პოლიტიკა (მიამიტობის გამო არ დაგვცინოთ) შიზოფრენიის სივრცეა, მოზარდთა აგრესიული თამაშების. სიმბოლურ ჟეტს, სიტყვას აქ გადამწყვეტი მნიშვნელობა ენიჭება. "მე უფრო მაგარი ბიჭი ვარ, თუ შენ?"; "ეს ჩემი ტერიტორიაა, იმიტომ კი არა, რომ მჭირდება, იმიტომ, რომ "პალაჟენიე" უნდა დავაყენო"; ოღონდ როცა ეზოში პატარა ბიჭები ჩხუბობენ, შედეგი ბევრად უფრო მსუბუქია, ცხადია.

6. ეს ტექსტი ბევრად უფრო სევდიანი გამოგვივიდა, ვიდრე პირველი. მაშინ ინფორმაციის კატასტროფული ნაკადით არ ვიყავით დაბინძურებულნი და უმანკოებას ვინარჩუნებდით... და, ალბათ, კორექტურული შეცდომაც უამრავი გვექნება :(, მაგრამ ახლა ერთ სასიამოვნო პასაჟზე შევჩერდებით: რა კარგია, როდესაც რაღაცას უანგაროდ აკეთებ, როცა ამაში ფულს არავინ გიხდის, როცა მაინც ინარჩუნებ იდეალებს და იცი, რომ "თავისუფალი სიტყვა" მხოლოდ სიტყვიერი კლიშე კი არ არის, არამედ რეალური ღირებულებაა, როცა ადამიანებს, თუნდაც 10-ს, 20-ს, 30-ს განსხვავებულ ამბავს უყვები, ეძებ, არჩევ და აწვდი იმას, რასაც უმალავენ და იმასაც, რასაც ცხვირში აჩეჩებენ. ყველა ზემოთქმულის გამო ერთ გადამწყვეტ და ფუნდამენტურ დასკვნამდე მივედით, იმისთვის, რომ შენი ცხოვრება ამაო არ იყოს: უნდა დარგო ხე, გააჩინო ბავშვი და "გააკეთო" ბლოგი. :)

პატივისცემით,
ბლოგ-ტანდემი