ქრისტიან ეში
9 ოქტომბერი 2008
თუკი უკრაინელი არ ხართ, უკრაინული პოლიტიკით ძალიან ისიამოვნებთ. ასეთ დრამატიზმს, ტაქტიკურ ინტელექტს, ამდენ ტრაგიზმსა და კომიკურობას ვერცერთ ამერიკულ წინასაარჩევნო კამპანიაში ვერ ნახავთ. ახლა უკრაინაში მიმდინარე სპექტაკლის სახელწოდებაა - "ეს მე არ ვარ". სულ ცოტა ხნის წინ კიევში, პრეზიდენტმა ვიქტორ იუშჩენკომ პარლამენტი დაითხოვა და ვიდეო მიმართვა საკუთარ მოქალაქეებს იტალიიდან გამოუგზავნა. ის, რომ საქმე ვადამდელ არჩევნებამდე მივიდოდა, ეჭვი არავის შეპარვია, მაგრამ პროცესებზე პასუხიმგებლობის აღება არავის არ სურს. ჯერ ერთი, სიტუაცია უსიამოვნოა: ერთი წელიც არ გასულა და ამომრჩევლებს კვლავ არჩევნებში მონაწილეობას სთხოვენ. მეორეც, არაპოპულარულია: ხალხს მიუკერძოებელი არჩევნები არ სიამოვნებს, მათთვის უფრო მისაღები - მყარი ხელისუფლებაა. და მესამე, უიმედოა: დეპუტატთა მანდატები უმნიშვნელო სხვაობით გადანაწილდება და კოალიციური მოლაპარაკებების წარმოება ისევ ჩიხში შევა.
მაშ ასე, პიესის სამი მთავარი გმირი ყველაფერს აკეთებს იმისთვის, რომ საკუთარი ქმედებები გარადაუვალ რეალობასთან ტრაგიკულ ბრძოლად წარმოაჩინოს. პრეზიდენტი იუშჩენკო, უძლური პარტიის ლიდერი, მაგრამ სახელმწიფოში ყველაზე მძლავრი თანამდებობის მფლობელი, გამუდმებით ნიშნავდა ახალ ვადებს, რომ საპარლამენტო ფრაქციებს კოალიცია შეექმნათ. რამდენჯერაც ვადამ უშედეგოდ ჩაიარა, იმდენჯერ უშჩენკო გამოდიოდა და ხალხს ეუბნებოდა, ხომ ხედავთ, მე არაფერ შუაში ვარ, გამოსავალი ამ პარლამენტის დათხოვნააო. ამიტომ, როდესაც ორშაბათს საღამოს ბოლო ვადა ამოიწურა, ოთხშაბათს დილით, ფრაქციის ხელმძღვანელებთან შეხვედრისას იუშჩენკომ მათ კიდევ მისცა ვადა, ამჯერად უკანასკნელი – იმ დღის საღამომდე. ეს მაშინ, როდესაც პრეზიდენტის საიტის ინფორმაციით, ფრაქციებმა ვადამდელ არჩევნებზე თანხმობა უკვე დიდი ხნის წინ განაცხადეს.
ეს ტყუილია, ყვიროდნენ სხვა მთავარი გმირები, განსაკუთრებით, აღმოსავლეთ უკრაინის ინდუსტრიულ ცენტრებში ძლიერი და ყველაზე დიდი საპარლამენტო ფრაქციის მქონე "რეგიონების პარტია", ასევე იულია ტიმოშენკოს ბლოკი, პრემიერ-მინისტრის პარტია. ეს ქალბატონი ხელიდან არ უშვებს შანსს, რომ კომპრომისისთვის საკუთარი მზადყოფნა რაც შეიძლება უკომპრომისოდ წარმოაჩინოს. ის ყოველდღიურად აცნობდა სამყაროს, თუ როგორ სურდა პრეზიდენტის პარტიულ ბლოკთან დაშლილი კოალიციის აღდგენა, მაგრამ პრეზიდენტი მას გაუთავებლად ამცირებს. იუშჩენკოსთვის საკმარისი არ აღმოჩნდა ის, რომ იგი მკვლელობის მიზნით თავდასხმასა და რუსეთთან კავშირში, შესაბამისად სახელმწიფოს ღალატში დაადანაშაულეს – ამ ყველაფერთან ერთად იუშჩენკომ მას ცხვირწინ ააცალა თვითმფრინავი, რომლითაც ის მოსკოვში მოლაპარაკებებზე უნდა გამგზავრებულიყო, რის გამოც კერძო Cessna–ს დაქირავება და ნახევარი დელეგაციის სახლში დატოვება მოუწია. ამ კვირას პრემიერ-მინისტრმა ჟურნალისტებთან მისი და პრეზიდენტის პირდაპირი სატელეფონო ხაზის მუშაობის დემონსტრირებაც მოახდინა. ხაზი არ მუშაობს. მან ტელეფონის ყურმილი აიღო, საიდანაც გაბმული ზარი ისმოდა. მის ზარს არავინ უპასუხა. "და ასე გრძელდება ბოლო ექვსი თვეა", - თქვა ტიმოშენკომ.
მოწმეები ყვებიან, რომ ქალბატონი ამ ამბავს გულწრფელად განიცდის და განრისხებულია. სხვა რა გზა აქვს? მას ხომ სწრაფადვე შეეძლო სტაბილური საპარლამენტო უმრავლესობა შეექმნა - "რეგიონების პარტიასთან" გაერთიანებით, რომლებთანაც ტაქტიკური ალიანსი სულ ცოტახნის წინ უკვე შექმნა. მაგრამ ამ შემთხვევაში მას სასწორზე უნდა დაედო "ნარინჯისფერი რევოლუციის" იდეალების ერთადერთი ქომაგის რეპუტაცია. ასეთი კოალიცია კი მას არ სურს. რომც სურდეს, არ იტყვის. ამომრჩევლებს, რომლებმაც დიდი ხანია რაც კიევის ქაოტური პოლიტიკის მიმართ ინტერესი დაკარგეს, კიდევ დიდხანს მოუწევთ ამ ჩიხურ სიტუაციაზე დაკვირვება, რასაც ქალბატონი ტიმოშენკო ასეთი მაღალი ოსტატობით ანსახიერებს.
ორიგინალი
No comments:
Post a Comment