რუსეთის მიერ ანექსირებულნი

2 ოქტომბერი 2008
რუპრექტ პოლენცი – ბუნდესტაგის საგარეოპოლიტიკური კომიტეტის ხელმძღვანელი

ხშირად მაყურებელი სცენარს გაცილებით უკეთ იგებს, როდესაც ფილმს ბოლომდე ნახავს. ხელშეკრულებები "მეგობრობაზე, თანამშრომლობასა და ურთიერთდახმარებაზე", რომელიც რუსეთთმა თვითაღიარებული საქართველოს რესპუბლიკებთან გააფორმა, კავკასიის კონფლიქტს ახალი სახით წარმოაჩენს.

მალე მას შემდეგ, რაც რუსეთმა აფხაზეთის და სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობა აღიარა, პრეზიდენტმა მედვედევმა თავის "კოლეგებთან" ბაღაბშთან და კოკოითთან ხელი მოაწერა შეთანხმებას - აგრესიის პირობებში დახმარების შესახებ და ამ რეგიონებში კონტიგენტის განთავსების უფლება მოიპოვა (მართალია, საუბარია, მხოლოდ 3 500 რუსი სამხედროს განთავსებაზე).

ასევე გათვალისწინებულია თანამშრომლობა ენერგეტიკული და სატრანსპორტო სისტემების გაერთიანების მხრივ, ერთიანი ხელმძღვანელობის შექმნაზე საფოსტო და კავშირგაბმულობის, ასევე ტელეკომუნიკაციის სფეროში, რუბლის, როგორც ვალიუტის დამკვიდრებაზე და ორმაგი მოქალაქეობის შესაძლებლობაზე. ამას ცოტა რამ აქვს საერთო ამ რესპუბლიკების დამოუკიდებლობასთან. ორივე რეგიონი, რომლებიც საერთაშორისო სამართლის მიხედვით კვლავ საქართველოს ნაწილად მიიჩნევა, ფაქტიურად ანექსირებულია რუსეთის მიერ.

ჯერ კიდევ მიმდინარე წლის აპრილში პრეზიდენტმა პუტინმა რუსულ უწყებებს მითითებები მისცა აფხაზეთთან და ოსეთთან კვაზიოფიციალური ურთიერთობები დაემყარებინათ. შესაძლოა, სწორედ ამ დროს გაიცა დავალება "მეგობრობის ხელშეკრულებების" ფორმულირებაზე. კონფლიქტის ესკალაცია, რომელიც 7-8 აგვისტოს საქართველოს საომარ მოქმედებებს მოყვა, და რომლებიც მოსკოვისთვის შესაძლოა, მოულოდნელიც აღმოჩნდა, ანექსიის სცენარში შესანიშნავად ჩაიწერა. "აგრესორმა საქართველომ" რუსეთს მისი ქმედებების გამართლების საბაბი მისცა.

ამ დღეებში გერმანულ-რუსული სამთავრობო კონსულტაციები გაიმართება, და უკვე გადაწყვეტილია, რომ ყველაფერს თავის სახელი დაერქმევა. რუსეთს ნათლად უნდა გავაგებინოთ, რომ მის ქმედებებს, რომლებიც საერთაშორისო სამართალს ეწინააღმდეგება, უსიტყვოდ არავინ მიიღებს. ახლავე უნდა გავაფრთხილოთ რუსეთი, რომ სოჭის ზამთრის ოლიმოპიადის ობიექტები აფხაზეთის ტერიტორიაზე არ განალაგოს.

გარდა ამისა, დღეს ორმაგად არსებობს იმის მიზეზი, რომ ე.წ. "მედვედევის პრინციპებთან" დაკავშირებით მკაფიო განმარტება მოვითხოვოთ. ამ პრინციპების მიხედვით, რუსული საგარეო პოლიტიკის პრიორიტეტს წარმოაგდენს რუსეთის მოქალაქეების სიცოცხლის და ღირსების დაცვა, სადაც არ უნდა იყვნენ ისინი. რუსეთი ამ პრინციპის ქვეშ უფრო მეტს ხომ გულისხმობს, ვიდრე საკონსულოების საშუალებით საკუთარი მოქალაქეების დაცვაა? რუსეთმა ხომ საკუთარი მოქალაქეების დაცვის არგუმენტი სამხრეთ ოსეთში სამხედრო ინტერვენციის დროს მოიყვანა, მაშინ როდესაც მანამდე თავდაუზოგავად არიგებდა რუსულ პასპორტებს ქართულ რეგიონებში.

აფხაზეთთან და სამხრეთ ოსეთთან "მეგობრობის ხელშეკრულების" გაფორმების შემდეგ საინტერესოა, რა დამოკიდებულება აქვს რუსეთს ისეთი სახელმწიფოების სუვერენიტეტის მიმართ, როგორიც მაგალითად საქართველოა, რომელიც იმ რეგიონთა სიაში შედის, სადაც რუსეთს "მედვედევის პრინციპების" თანახმად, პრიორიტეტული ინტერესები აქვს.

და არამხოლოდ მოსკოვის მერი, იური ლუჟკოვი აყენებს ეჭვქვეშ, რომ ყირიმი უკრაინას ეკუთვნის. რუსული შავიზღვისპირა ფლოტის განთავსებაზე მოლაპარაკებებში, რუსეთის მხრიდან გაუთავებლად ისმის, რომ სევასტოპოლი რუსული ქალაქია. ისინი მკაფიოდ და მუქარანარევი ტონით საუბრობენ იმაზე, რომ 2017 წელს ბაზებისთვის ვადის გასვლის შემდეგ, ისინი ამ ადგილიდან გასვლას არ აპირებენ. და, მიუხედავად იმისა, რომ უკრაინის კონსტიტუცია ორმაგ მოქალაქეობას კრძალავს, რუსეთის ხელისუფლება ყირიმში აქტიურად არიგებს რუსულ პასპორტებს.

ჩვენ გვსურს რომ გერმანიას და რუსეთს პარტნიორული ურთიერთობები ჰქონდეთ, გარდა ამისა ჩვენ გვინდა რუსეთის და ევროკავშირის პარტნიორობა. მაგრამ ასეთ შემთხვევაში რუსეთი უნდა მოიქცეს როგორც პარტნიორი და არა როგორც სუპერსახელმწიფო, თავის იმპერიული გამოხტომებით, რომელსაც კანონზე და სამართალზე ზრუნვა არ სჭირდება. რეალურ პარტნიორობამდე, როგორც ჩანს გრძელი გზაა გასავლელი. მანამდე კი რუსეთი უნდა აღვიქვათ ისეთი როგორიც არის, და არა ისეთი, როგორიც ჩვენ გვსურს რომ იყოს.

ორიგინალი